Badan pembuat undang-undang

Di Malaysia terdapat dua badan yang berkuasa membantuk, menggubal atau membuat undang-undang iaitu di peringkat kerajaan Pusat melalui Perlimen dan kerajaan Negeri di Dewan Undangan Negeri.

Inilah keunikan sisterm pemerintahan Melaysia yang memberi bidang kuasa kepada pusat dan negeri untuk membentuk undang-undang berdasarkan bidang tugas masing-masing. Terdapat hal yang terletak dalam bidang kuasa Persekutuan dan ada perkara dalam bidang kuasa negeri. 

Perkara 75  menyebut mana-mana undang-undang negeri yang bertentangan dengan Perlembagaan Persekutuan adalah terbatal, setakat mana ia berlawanan dengan undang-undang Persekutuan itu.

Peruntukan itu memberi garis panduan kepada pihak yang bertanggungjawab menggubal undang-undang peringkat negeri agar tidak melakukan sesuatu yang bertentangan dengan mana-mana Perkara dalam Perlembagaan Persekutuan. 

Kerajaan negeri diberi hak membuat undang-undang sendiri untuk dikuatkuasakan di negeri masing-masing dalam hal yang berada dalam bidang kuasanya, contohnya undang-undang berkaitan tanah dan agama.

Biarpun hal ini berada di bawah bidang kuasa negeri, undang-undang itu tidak boleh bertentangan dengan apa yang ditetapkan oleh Perlembagaan Persekutuan. Kawalan ini membei hak kepada pusat untuk memastikan negeri mematuhi roh Perlembagaan Persekutuan.

Konsep pembahagian kuasa selari dengan kedudukan Malaysia sebagai Negara Persekutuan yang mengamalkan sistem demokrasi berparlimen.

Dalam sistem negara (Kerajaan) Persekutuan, Kerajaan Pusat dan Kerajaan Negeri berkongsi kuasa pemerintahan dan perundangan. Selain Malaysia, negara lain yang turut mengamalkan sistem Kerajaan Persekutuan ialah Amerika Syarikat (AS), Kanada, Australia, India dan Brazil.

Di negara kita perlembagaan mengiktiraf dan menjamin hak asasi manusia. Ini bermakna perlembagaan negara mendukung prinsip hak kebebasan seperti yang terkandung dalam Bahagian 2: Kebebasan Asasi (Perkara 5-13) Perlembagaan Persekutuan.

Hak-hak Asasi tersebut selari dengan Perisytiharan Hak-hak Asasi Manusia Sejagat (HAM) 1948, iaitu dalam Artikel 19, 20 dan 21 (HAM) yang menekankan setiap individu memiliki hak kepada pendapat dan penyuaraan, kebebasan berhimpun dan berpersatuan, hak untuk mengambil bahagian dalam negara secara langsung atau wakil yang dipilih secara bebas serta hak terhadap khidmat awam dan negara.

Isu berkaitan hak asasi memang sering menjadi polimik bukan saja di Malysia, bahkan lebih-lebih lagi di negara Barat. Perjuangan kumpulan hak asasi dan kebebasan manusia ini mengguna maksud 'hak dan bebas' untuk melakukan apa saja yang diingini.

Justeru, apabila apa yang ingin dilakukan dihalang oleh undang-undang, maka mereka akan memprotes dan membawa kes ke mahkamah atas alasan untuk mendapat keadilan.

Di kebanyakan negara Barat, kumpulan hak asasi manusia ini membentuk kuasa mendesak yang kuat sehingga banyak permintaan mereka ditunai atau diluluskan, termasuk dalam perkara yang bertentangan dengan tabie manusia seperti perkahwinan sejenis. 

Mengambil contoh apa yang berlaku di Barat, terdapat individu dan kumpulan di Malaysia ingin memperjuangan perkara yang sama. Mereka menjadikan alasan peruntukan yang terkandung dalam Perlembagaan Persekutuan dan HAM sebagai asas menuntut hak.

Contoh berkaitan kebebasan bercakap dan berhimpun, kumpulan ini merujuk kepada Perkara 10 yang memberi kebebasan bercakap, berhimpun dan menubuhkan persatuan. Namun, perlu diingatkan, Perkara 10 yang difahami oleh oleh golongan itu seperti apa yang diterima pakai di Barat.

Perlembagaan Persekutuan kita mempunyai acuan tersediri dan perlu dilihat dari sudut yang jauh berbeza dengan amalan di Barat. Justeru, biar apapun tanggapan dan harapan daripada golongan menuntut kebebasan bercakap dan berhimpun ala Barat dan HAM, Perlembagaan Persekutuan ada pendekatan tersendiri.  

Maka, biarpun ada pihak luar mempetikaikan amalan hak kebebasan di negara kita, Perlembagaan Persekutuan tetap mempertahankan amalan yang diterima di Malaysia. 

Apa yang diamalkan di Malaysia bertepatan dengan pandangan Lady Wooton, pakar sosiologi AS menyatakan undang-undang perlu dihadkan kepada perlakuan dan tindakan yang memberi kesan langsung terhadap kesejahteraan masyarakat dan negara.

Mana-mana perlakuan yang tidak ada hubungan dengan soal kesejahteraan negara tetapi dilihat tidak selari dengan tatasusila dan nilai peradaban masyarakat perlu diselesaikan dengan 'sanksi' (sanction) masyarakat.

Satu perkara yang harus difahami ialah, perlembagaan dan undang-undang tidak sepatutnya dilihat dari aspek takrifan yang literal kepada peruntukan-peruntukannya semata- mata, tetapi ia juga ia mengandungi dan mendukung falsafah tertentu.

Kes-kes mahkamah dalam membincangkan soal kebebasan ini sering merujuk kepada roh Perlembagaan Persekutuan dalam mempertahakan kepentingan dan keselamatan rakayat.

Mahkamah membuat interpitasi soal kebebasan berdasarkan kepada kehendak asal Perlembagaan Pesekutuan yang menekankan kepada keadilan sosial di Malaysia dan tidak terikat kepada cara dan pemikiran yang diamalkan di Barat. 

Amalan kebebasan di Barat tidak sesuai diamalkan sepenuhnya di Malaysia berdasarkan kepada permasalaan dan kepentingan setempat.