Kedudukan bahasa Melayu sebagai bahasa
kebangsaan tidak menafikan kedudukan dan hak bahasa lain untuk digunakan,
dipelajari dan dikembangkan sekalipun dengan menggunakan dana awam.
Kewujudan Perkara 152 tidak boleh
dipadam kerana Perkara 159 (5) menetapkan perkenan Majlis Raja-Raja diperlukan
sekiranya ia hendak dipinda. Selain itu, dalam Perkara ini, 'maksud rasmi'
ertinya apa-apa maksud Kerajaan, sama ada Kerajaan Persekutuan atau Kerajaan
Negeri dan termasuklah apa-apa maksud sesuatu pihak berkuasa awam.
Akta Bahasa Kebangsaan 1963/1967 juga
menetapkan bahasa Melayu sebagai bahasa rasmi negara.
Malangnya, apa yang berlaku sekarang,
pencemaran dan penghakisan bahasa Melayu berlaku di kalangan rakyat Malaysia
terutama remaja dan belia Melayu di mana semua perkataan disingkatkan dan
perkataan yang tiada dalam kamus atau perbendaharaan kata diwujudkan.
Memang setiap bahasa mengalami perubahan
atau pertambahan perkataan disebabkan kewujudan alatan, suasana, perbuatan dan
sebagainya yang perlu kepada perkataan baru. Namun, penciptaan perkataan baru itu biar tepat dan tidak ada perkataan sedia
ada yang boleh mengambil maksud perkataan yang baru digunakan itu.
Contohnya perkataan 'viral' tidak wajar
digunakan kerana perkataan 'tular' telah lama wujud dalam senarai perkataan
Melayu dan membawa makna yang sama dengan perkataan 'viral' dalam bahasa
Inggeris.
Bahasa Melayu bukan baharu dikenali atau
bahara digunakan oleh penduduk di Nusantara. Bahasa Melayu adalah warisan sejak zaman dahulu dan telah 'dewasa' untuk
berperanan sebagai bahasa untuk semua aspek komunikasi.
Menurut Sarjana Belanda, Francois
Valentijn pada abad ke-16, 'Bahasa mereka bahasa Melayu, bukan sahaja
dituturkan di daerah pinggir laut, tetapi juga digunakan di seluruh kepulauan
Melayu dan di negeri-negeri Timur; sebagai suatu bahasa yang difahami di
mana-mana sahaja oleh setiap orang, tidak ubah seperti bahasa Perancis atau
Latin di Eropah, atau sebagai bahasa Lingua Franca di Itali atau di Levent'.
Kemerosotan dalam aspek mutu bahasa
didapati berkaitan dengan kurang sensitifnya sebahagian anggota masyarakat
terhadap bentuk bahasa Melayu baku dan ragam bahasa Melayu rasmi, khususnya
dalam konteks bidang yang rasmi seperti pentadbiran, penyiaran dan pendidikan.
Percampuran ragam bahasa basahan (yang
ditandai oleh fenomena bahasa rojak atau istilah linguistiknya peralihan kod,
bahasa SMS, bahasa sembang di internet dan sebagainya) dengan bahasa yang baku
dalam situasi rasmi menjadikan bahasa Melayu kehilangan darjat dan citra sebagai
bahasa budaya tinggi.
Kewujudan media sosial dan dunia
internet tanpa sempadan menjadikan pengguna lebih selesa untuk melakukan apa
yang mereka rasa itu dapat difahami dalam komunikasi yang dilakukan. Maka itu,
tercipta perkataan ringkas dan ragam yang difahami sesama mereka.
Perkataan itu kemudian berkembang
apabila 'difahami' secara meluas sehingga ia diterima sebagai satu perkataan
atau sebutan yang diterima umum pada masa kini, terutama komunikasi melalui
media massa.
Amat malang sekali apabila di kalangan
pemimpin juga menggunakan perkataan ringkas dan terikut-ikut dengan ragam
bahasa digunakan golongan remaja. Jangan
kerana hendak ringkaskan perkataan, maka ejaan yang digunakan lari dari aspek
ejaan ringkas yang biasa diterima umum.
Jangan kerana hendak cepat dan mudah
sehingga kita menggadaikan keindahan bahasa Melayu. Semaju dan secanggih mana
sekalipun peralatan yang digunakan, bahasa tetap perlu dipertahankan sebagai
warisan bangsa.
Bahasa jiwa bangsa.
No comments:
Post a Comment