Bahasa Jiwa Bangsa. Ungkapan itu bukti pentingnya Bahasa Kebangsaan
sebagai identiti kepada sesebuah negara bangsa. Kita kenal sesuatu kaum dan
negara berdasarkan bahasa yang dituturkan.
Maka, amat janggal jika ada penduduk bertaraf warganegara tetapi tidak boleh memahami, tidak boleh bertutur, tidak boleh menulis dan tidak boleh membaca di dalam bahasa kebangsaan negaranya.
Maka, amat janggal jika ada penduduk bertaraf warganegara tetapi tidak boleh memahami, tidak boleh bertutur, tidak boleh menulis dan tidak boleh membaca di dalam bahasa kebangsaan negaranya.
Tiada alasan boleh dijadikan sebab warganegara tidak fasih
bahasa kebangsaan negara masing-masing. Jika penduduk asing yang tinggal
beberapa tahun di sesebuah negara sudah fasih berbahasa kebangsaan di negara
berkenaan, mengapa pula warganegara sendiri yang dilahirkan dan tinggal di
negara sejak berpuluh-puluh tahun tidak fasih bahasa kebangsaan.
Sebenarnya, tidak keterlaluan jika setiap warganegara
diwajibkan fasih berbahasa kebangsaan. Tanpa memiliki kemahiran itu, wajar hak
mereka ditarik atau disekat, sebagai contohnya tidak layak untuk mengundi dalam
pilihan raya.
Tindakan itu bukan satu hukuman, tetapi untuk mendidik
rakyat agar fasih berbahasa kebangsaan. Bukan sukar untuk menguasai dan
memahami bahasa kebangsaan kerana ia digunakan dalam semua urusan kehidupan
seharian.
Jika penduduk asing boleh menguasainya dalam masa singkat,
apa pula alasan warganegara untuk berhujah sukar menguasai bahasa kebangsaan.
Para pengasas negara ini ketika menggubal Dasar Pelajaran
Kebangsaan dan Penyata Razak telah memperkenalkan konsep satu aliran
persekolahan dikenali sebagai sekolah kebangsaan berlandaskan premis bahawa
sekolah adalah sebaik-baik tempat untuk menyatupadukan rakyat yang terdiri
daripada pelbagai latar belakang, agar dapat saling mengenali, saling memahami
dan saling menghormati antara satu sama lain, lantas menjalin hubungan harmoni
sejak daripada usia remaja.
Namun dinamik yang berlaku pada kemudian hari, telah menampilkan pelbagai cabaran baharu yang memerlukan beberapa pengubahsuaian dilakukan. Sekolah vernakular lalu diberikan kebenaran untuk terus beroperasi.
Namun dinamik yang berlaku pada kemudian hari, telah menampilkan pelbagai cabaran baharu yang memerlukan beberapa pengubahsuaian dilakukan. Sekolah vernakular lalu diberikan kebenaran untuk terus beroperasi.
Pendirian terbuka kerajaan ini wajib dihargai dengan membuktikan bahawa
premis mahu menjadikan sekolah sebagai tapak memupuk perpaduan masih dapat dilaksanakan
melalui sekolah vernakular. Keupayaan berkomunikasi antara rakyat pelbagai kaum
adalah prasyarat kepada kemungkinan berlakunya interaksi. Bahasa adalah medium
yang dapat menjalinkan dan merapatkan hubungan manusia.
Keupayaan menguasai bahasa pertuturan dan bahasa penulisan yang sama
adalah prasyarat memungkinkan berlakunya komunikasi. Sekolah vernakular,
sewajibnya menunjukkan komitmen kepada kerajaan dan rakyat di negara ini,
bersedia mengambil tanggungjawab memastikan setiap pelajar yang mengikuti
persekolahan di sekolah vernakular, berupaya menguasai bahasa Malaysia dengan
tahap kefasihan yang setanding atau lebih tinggi daripada pelajar di sekolah
kebangsaan.
Usaha untuk memfasihkan setiap pelajar di sekolah vernakular
menguasai bahasa kebangsaan hendaklah diterima sebagai satu cabaran dan
pencapaian pelajar menguasai bahasa kebangsaan, dijadikan salah satu indeks
utama pengukuran pencapaian sekolah.
Kejayaan sekolah vernakular memfasihkan anak didik mereka menguasai
bahasa kebangsaan akan dapat membantu usaha membina negara bangsa yang bersatu
padu di samping turut meminimumkan perasaan tidak selesa sebahagian masyarakat
di negara ini, terhadap sekolah vernakular.
No comments:
Post a Comment